Spacerowy Zen

Pewnego dnia się udało:

Ale na  błyskotliwą refleksję męża, że mogę relaksować się na spacerze, w odpowiedzi na moje pierwsze narzekania na brak chwili odpoczynku, z zaciśniętymi zębami opowiedziałam mu o realiach:

W gondoli leży wściekły szantażysta, który przeraźliwym płaczem próbuje mnie ukarać za torturę ubierania w nieskończoną liczbę warstw, uwieńczoną znienawidzoną czapeczką. Budka postawiona przeszkadza mu, nic nie widzi, położona - przyprawia o dyskomfort przez rażące słońce. Jak przykryty kocykiem to za gorąco, bez – zimno. Wszelkie przestoje w jeździe są bardzo głośno alarmowane na wypadek, gdyby popychacz zasnął. Ale sen nie dla mnie. 

Oprócz syna w wózku, na spacer wyprowadzam również psa. Nasz adoptowany ze schroniska kundelek nazywa się Trufel. Jest to typ powszechnie zwany obronno-zaczepny. Głównie zaczepny ;) Pies, kot czy ptak na horyzoncie nie ujdzie jego uwadze.

Całościowy obraz rysuje się następująco: zanim nas widać,  to już słychać , dalej wyłania się Trufel biegnący od prawej do lewej i z lewej na prawo, za nim 5 metrowa linka, wózek i w końcu ja (a przeważnie kierujący są na przodzie machiny).Początki opanowania wszystkiego były ciężkie i nerwowe. Przegrywałam z drzwiami, przechodniami, z dopasowanie tempa jazdy wózka z prędkością chodu psa. A kiedy próbowałam faktycznie zaznać choć odrobiny odpoczynku na pobliskiej ławce, to przeważnie  syn płaczem budził instynkt obronny u Trufla albo on szczekaniem straszył Tymka. Wiele doznań doświadczałam, bynajmniej nie relaksu.